Week #24: San José – El Chorro (335KM)

17 – 23 november, 335 kilometer, 3033 hoogtemeters

Na zes maanden fietsen komen we tot de schokkende conclusie dat we op twee, hooguit drie handen kunnen tellen hoeveel fietsende vrouwen we zijn tegengekomen (in tegenstelling tot de 36 duizend mannen die langs geracet kwamen).

Het lijkt bijna een wonder dat we drie solo-reizende fietsdames tegen het lijf zijn gelopen: vaker kwamen we vrouwen tegen die onvrijwillig achter een man aan lijken te fietsen óf vrouwen die niet de moeite nemen ons terug te groeten. Jammer maar waar.

Daarom stemmen wij niet alleen voor meer vrouwen op de fiets (we weten dat jullie er zijn!!!) maar met name voor meer begroetingen op de fiets. Of je nou je duim opsteekt, zwaait, knikt, lacht, gedag roept – wees trots op die andere fietser. Wie weet trekt jouw begroeting die ander wel over de streep om te blíjven fietsen of om weer anderen te motiveren eens mee te fietsen.

Dag 162: San José – Balerma

92 kilometer, 533 hoogtemeters

Na twee welverdiende rustdagen hebben we heel veel zin om weer op de fiets te springen. Een laatste keer ontbijten we op ons balkon in de fantastische ochtendzon. Daarna brengen we onze fietsen en bagage naar beneden, beladen onze fietsen en vertrekken.

We fietsen nu een groot deel van de weg die we op de heenweg niet hebben kunnen berijden vanwege de storm. Op een strakblauwe lucht steken die ruige rode rotsen van Cabo de Gata geweldig mooi af.

Als we bij Almería aankomen is het bewolkt en frisser geworden. We komen op een fietspad terecht die ons vlak langs de kust leidt. Het fietspad blijkt ook een wandelpad want niet veel later zigzaggen we tussen de families door die een zondagwandeling maken.

Na de stad draaien we de autoweg op die ons op en neer tussen de zee en steile kliffen naar een heel bijzonder (lees: bizar) gebied van Spanje brengt: El Ejido – de moestuin van Europa. Of beter gezegd, een enorm gebied vol duizenden plastic kassen waar paprika’s, courgettes, tomaten en vele andere groenten gekweekt worden voornamelijk voor de export. We weten niet waar we terecht komen, het is bijna een cultuurschok. Overal ligt afval, opeens zijn er weer zwerfhonden en niet alleen de kassen maar ook de huizen, waarin de arbeiders wonen, zijn van plastic. We gaan gewoon jaren terug in de tijd (nog verder terug dan in Albanië!). De arbeiders zijn voornamelijk migranten en van horen zeggen (en nu hebben we het ook met eigen ogen gezien), leven én werken ze onder zeer erbarmelijke omstandigheden.

Het gebied is zo groot dat we er zo’n vijftig kilometer doorheen fietsen voordat we een camping vinden. In die vijftig kilometer kijken we niet alleen onze ogen uit, er is ook een pittige wind opgestoken. Onze benen worden aardig aan het werk gezet om ons aan de andere kant van El Ejido te brengen. Als we eenmaal in het dorp Balerma zijn aangekomen is het nog harder gaan stormen en het belooft niet te minderen. Vanaf de camping zien we de wilde zee met z’n enorme schuimkoppen, terwijl achter de camping de plastic zeilen van de kassen klapperen.

We zetten ons tentje stevig vast, frissen ons op en maken dan dat we in het restaurant van de camping een plek veroveren. Want het is namelijk voor het eerst ijskoud door die ongenadige aflandige wind. Dit is een mooi moment voor de eerste warme chocolademelk van deze reis. ‘s Avonds eten we, heel Spaans, pizza in het restaurant en blijven net zo lang hangen tot we de enige zijn.

Dag 163: Balerma – Motril

78 kilometer, 825 hoogtemeters

We zijn vannacht nét niet weggewaaid en als we wakker worden is de storm gelukkig gaan liggen. De zon schijnt en we hopen op een wat rustigere dag vandaag.

Als alles ingepakt is (en als zo ongeveer alle campinggasten onze inpakkunsten even hebben bestudeerd) kan dit exotische soort vertrekken. De zee is nog woest en de palmbomen waaien nog wild, maar raar genoeg voelen we daar niets van. Moeder Aarde heeft vandaag namelijk een cadeautje voor ons: meewind.

Nadat we ons weer door alle kassen hebben gewurmd en een Lidl hebben gevonden, vervolgen we onze weg over de N-340, die prachtige kustweg waaraan we gister begonnen zijn (met meewind is ie nog mooier). We lunchen aan zee, merken dat onze benen het zwaar hebben na de rit van gisteren en besluiten desalniettemin nog even door te zetten. Hashtag no pain no gain.

Net als we lekker een berg aan het beklimmen zijn moet Laura flink op de rem voor drie overstekende berggeiten. De baby-berggeit is zo nieuwsgierig naar ons dat ‘ie naar ons blijft kijken tot we voorbij zijn. We zeggen de laatste kassen gedag en komen dan meteen in een luxueus oord uit, waar de golfkarretjes ons nog net niet van de straat racen. Daar vinden we twee campings waartussen we niet kunnen kiezen (de ene is goedkoper, de ander mooier). Twee Nederlanders redden ons uit dit belachelijke dilemma en we belanden op de mooie camping. Die andere camping lijkt volgens hen namelijk op een zigeunerkamp (en Nederlands als ze zijn hebben ze dat de eigenaar natuurlijk ook even verteld).

Ook vandaag is het koud zodra de zon onder is. Dit keer is er geen restaurant waarin we ons kunnen verwarmen dus nog voor het eten liggen we al in de tent. Een tijdje later kruipen we de warme slaapzak weer uit om wat te eten, maar niet voordat we handschoenen aanhebben. Brr!

Dag 164: Motril – Nerja

51 kilometer, 684 hoogtemeters

Dankzij een windstille nacht hebben we bijna twaalf uur als een blok geslapen. Niets zo lekker als dat, al helemaal na twee lange dagen en een gebroken nacht.

Vandaag heeft Moeder Aarde weer een verrassing voor ons. Het zou bewolkt zijn met kans op regen, maar de dag begint zowaar zonnig (we duimen dat het zo blijft). Vanaf de camping rijden we een stuk landinwaarts en dan zien we sneeuw! De witte toppen van Siërra Nevada steken sierlijk uit boven de beboste heuvels aan de kust. We hadden er uren naar kunnen kijken maar als we een bocht maken is het indrukwekkende gebergte alweer uit ons zicht. Gelukkig heeft de weg van vandaag nog meer in de aanbieding voor ons.

We rijden weer over de N-340, die ons uitdaagt met steile klimmen en net zulke afdalingen. Op de helft vinden we een leuk café op het strand, tijd voor een kop koffie. We genieten van de zon (die er nog steeds is, yes!) maar trekken toch onze dikke jas aan want de wind is koud.

Na twee lange donkere tunnels belanden we in een natuurgebied. We rijden over verlaten wegen tot we een uitzichtpunt vinden. Samen met een Nederlands stel en hun camper zijn we de enigen. We lunchen in de zon, met een geweldig uitzicht én we worden door onze landgenoten verwend met warme soep en verse koffie – heel erg bedankt!

Na een extreem lange lunchstop rijden we verder. De Nederlanders hebben ons een tip gegeven voor een kleine groene camping in het dorp verderop. We vinden de camping die net zo leuk is als beloofd en zetten onze tent op onder de avocado-bomen. Door onze Britse overbuurman worden we verwelkomd met twee heerlijke stoelen en ieder een koude pint. We koken ons avondmaal in de mooie gemeenschappelijke ruimte en sluiten de avond af met een paar potjes dammen en mikado.

Dag 165: Nerja – Malaga

52 kilometer, 178 hoogtemeters

Wat een geweldig camping is dit, alles is mooi en schoon en zo groen. De zee is vlakbij en de eigenaren zijn bijzonder hartelijk. We willen eigenlijk nog een nacht blijven, maar vanaf vandaag gaat het een paar dagen regenen en we hebben geen zin om dan te vernikkelen in onze tent. Malaga is bovendien niet ver en een hostel is niet veel duurder dan de camping.

Één en één is twee, dus we pakken in, nemen nog wat avocado’s in ontvangst en scheuren dan naar Malaga in de hoop de regen voor te zijn. Dat lukt helaas niet, want na een uur begint het te miezeren en na een uur en vijf minuten begint het keihard te regenen. Met de instelling “we zijn nu toch al nat” rijden we door alsof er niets aan de hand is. Niettemin zijn we buitengewoon blij als we op een fietspad uitkomen dat voornamelijk uit tunnels bestaat. Zo rijden we Malaga in (waar het overigens gewoon droog blijkt te zijn – zo lullig).

Normaliter reserveren we tijdens onze lunchstop een kamer voordat we een grote stad inrijden. Maar aangezien we de lunch uitgesteld hebben moeten we nu, doorweekt en hongerig, nog op zoek naar een slaapplek. Als we de halve stad doorkruist hebben vinden we een hostel dat een kamer heeft voor ons, maar wel bij hun andere vestiging. We fietsen er als de wiedeweerga heen en springen onder de warme douche. Daarna lunchen we, daarna rusten we uit, daarna halen we boodschappen voor het avondeten (die we meteen opeten) en daarna vallen we afgepeigerd in slaap.

Dag 166: Rustdag in Malaga

Uitgerust gaan we op pad in Malaga. Zolang het nog droog is buiten, wandelen we door het oude centrum. We bezoeken de markthal en de kathedraal. Op een terras nuttigen we warme chocolademelk met churros, koffie met gecondenseerde melk en boccadillos met manchego.

Zodra het begint te regenen vluchten we naar fietscafé Recyclo en het is daar zo leuk dat we er de rest van de middag blijven.

Als het droog is lopen we terug naar ons hostel. Onderweg kijken we uit naar een goed tapasrestaurant en die vinden we om de hoek van onze slaapplaats. Het is een heel smal en knus restaurant met supervriendelijke obers en, niet onbelangrijk, waanzinnig lekkere tapas. We sluiten af met een vijgentaart, een brownie en Moscatel, een Malagaanse zoete wijn.

Dag 167: Rustdag in Malaga

We slapen zo lang uit dat we nog moeten haasten om uit te checken. Vandaag moeten we van hostel wisselen omdat deze maar plaats had voor twee nachten. We overbruggen de check-out- en check-in-tijd (en vooral het natte weer) bij ons nieuwe favoriete Malagaanse café: Recyclo. Ze serveren daar namelijk ook ontbijt en de lieve medewerkers voorzien ons van een heleboel goede routetips (muchas gracias!). De eigenaar zet ons nog op de foto voor Instagram (meteen Insta-famous in heel Malaga) en dan kunnen we ontbijten. Na een enorm bord pannenkoeken, toast met gepocheerde eieren en weer werkende remmen fietsen we naar onze nieuwe slaapplek.

Nadat we zijn ingecheckt breekt het zonnetje zelfs een beetje door. Een goed moment voor een wandeling door de opkomende hippe wijk Soho. Als het weer begint te miezeren duiken we de winkel van het Picasso-museum in en ontzettend per ongeluk lopen we het museum in en opeens staan we tussen z’n vroege en late kunstwerken. Het is fascinerend hoe zijn werk veranderd is in de loop der jaren. Als we een tijdje later naar buiten lopen blijkt er een rij van een uur te staan (maar dus niet als je via de winkel naar binnenloopt – en dan is het zelfs gratis ;-)).

Zo origineel als de naam Soho voor een opkomende wijk is, zo origineel zijn wij met het kiezen van onze cafés. Zodra het begint te regenen gaan we namelijk weer terug naar Recyclo (oké en omdat we er vrienden hebben gemaakt én hun slogan “Your second home” is). Dit keer blijven we er de rest van de avond zitten en genieten we van hun heerlijke vegetarische burgers.

Dag 168: Malaga – El Chorro

62 kilometer, 813 hoogtemeters

In ons hostel genieten we van een echt Spaans ontbijt vol zoetigheden en fruit. Het is buiten nog steeds bewolkt, maar het weer belooft op te knappen.

Op aanraden van de behulpzame fietsenmakers van Recyclo gaan we vandaag het binnenland van Spanje in. De kustweg van Malaga tot aan Tarifa zou namelijk écht geen pretje zijn, bovendien biedt het binnenland meer plaatsen die de moeite waard zullen zijn. We nemen de tips van harte aan en vertrekken vandaag richting El Chorro.

Als we de stad uitrijden belanden we eerst in een sjieke woonwijk en dan fietsen we door een vluchtelingenkamp waar de huizen van golfplaten zijn gemaakt, waar de paarden los rondlopen en waar het afval overal rondslingert. Het contrast had niet groter kunnen zijn.

Ondertussen klaart de lucht op én trekt de wind aan. We vrezen weer even Cabo de Gata-taferelen, maar nadat we een raar industrie-dorp gepasseerd zijn en boodschappen hebben gedaan (jazeker, bij de Lidl), is de wind enigszins gaan liggen.

Al gauw rijden we weer eens door boerenland en niet veel later blaffen de eerste honden ons al woest achterna. Dan rijden we de bergen in en dat is zo’n lekker gevoel: compleet omringd door hoge, ruige en (medium) groene toppen. Buiten adem zijn na een klim, waarvan het uitzicht telkens een verrassing is en dan hard naar beneden racen om vaart te maken voor de volgende klim. We rijden door bergdorpen waarin de sfeer toch duidelijk (maar onbeschrijfelijk) anders is dan in de kustdorpen.

In de verte doemen de ruige rotsformaties van El Chorro op. El Chorro is een paradijs voor klimmers én het beginpunt van de gevaarlijkste wandelroute van Europa, El Caminito del Rey (alle waaghalzen en durfallen verzamelen!).

De rotsen zijn echt gigantisch en zo mooi en indrukwekkend. Overal staan busjes en aan de rotsen zien we de klimmers hangen. Zo cool! We stuiteren zowat van enthousiasme en vergeten dat we bergopwaarts rijden waardoor we in no-time boven zijn. Dan is er ook nog het enorme stuwmeer. Wat een adembenemende plek.

Een stukje verderop in de bergen vinden we een knusse Finca, de Spaanse Agriturismo, waar we ons tentje opzetten. Ze hebben een gemeenschappelijke ruimte die langzaamaan volloopt met jonge klimmers uit heel Europa. In de kantine bestellen we een bord chili sin carne, spelen kaartspellen met een Britse dame en lezen een boek. Dan is het tijd om de tent in te gaan en ook dat is hier anders dan aan de kust: de nachten zijn koud, heel koud.

Dat was week 24!

Het is heerlijk en prachtig om weer eens door de bergen te fietsen. We hebben ze echt gemist (hoe moet dat nou als we weer in Nederland zijn???). Het is gewoon zo’n goed gevoel om nog niet te weten wat er na elke bocht en na elke top komt, dat je ver kan kijken maar ook weer niet. Geweldig.

Iets minder geweldig is dat Irene’s telefoon volgende week zal crashen (nee we hebben geen glazen bol, we lopen gewoon een week achter, oeps). iCloud heeft helaas niet alles kunnen redden, daarom hebben we deze week iets minder foto’s dan normaal 🙁

We zijn trouwens wel weer erg verwend door al jullie traktaties, heel erg bedankt ❤️