15 – 21 december, 129 kilometer, 596 hoogtemeters
Daar is ie dan: blog nummer 28, de laatste over onze reis door Europa. De afgelopen 27 weken waren we onderweg en de enige manier om de blog bij te houden was via een telefoon. Beeld je dat maar eens in, bijna 7 maanden lang elke week een verhaal typen, foto’s bewerken en de blog samenstellen op een klein scherm met nog kleinere toetsen. Het was elke week weer een gepriegel, maar het is ook elke week weer gelukt. En hoe! Jullie enthousiaste reacties maken de moeite voor elke post meer dan waard. Bovendien genieten we er zelf ook van, want zowel onderweg als nu, thuis, lezen en kijken we onze verhalen regelmatig terug.
Geniet van deze laatste post over onze reis door Europa!
PS: Dit gaat zeker niet onze laatste blog zijn, want we hebben al wat plannen voor 2020! Zo zullen we in april en mei van dit jaar weer een nieuwe nationale fietsroute, of misschien wel twee, openen. Welke LF-routes dat zullen zijn, houden we nog even geheim. Hou ons dus in de gaten!
Dag 190: Silves – Faro
55 kilometer, 386 hoogtemeters
De laatste woorden van gisteravond waren: “Het enige dat zeker is, is dat we ook van deze rit gaan genieten”. Dat is nog steeds het motto als we wakker worden, ook nog als we ontbijten, onze fietsen klaarmaken en als we uitchecken. Zelfs als we buiten staan en op de fiets springen is dat nog steeds ons motto.
Een minuut later begint de moed ons enigszins in de schoenen te zinken, want de miezer die op het eerste oog wel leek mee te vallen, valt toch niet zo mee. Sterker nog, het is een kwestie van seconden voor we helemaal doorweekt zijn.
Twee minuten later begint het, zo mogelijk, harder en harder te regenen. Geen kledingstuk is meer droog, alles is doorweekt. Oh, en we zijn ons motiverende motto trouwens ook ergens onderweg verloren (dat ging sneller dan verwacht). Druppels stromen over ons gezichten, de koude wind blaast genadeloos in ons gezicht, maar we trappen door. En hoe, rillend maar razendsnel. De enkele automobilisten die ons passeren kijken ons meelijwekkend aan. Verder waagt niemand zich vandaag buiten.
We zijn zo gewend geraakt aan (en verwend geworden met) het constante goede weer, dat we toch een beetje van slag zijn door deze natte treurnis. Een klein moment (echt een heel klein moment) overwegen we zelfs naar het dichtstbijzijnde station te rijden en daar de trein naar Faro te pakken. Onze fietsdrang blijkt toch weer sterker, want deze opwelling krijgt niet eens bestaansrecht: stoppen is geen optie, bovendien, wat is nou dit beetje regen voor ons, Nederlanders? Oké, we trappen dus gewoon lekker door, met een flink tempo zodat we ons lichaam warm houden. Dan gaat het best lekker. Al helemaal als niet veel later ook nog de zon doorbreekt. Sterker nog, het wordt droog en dan vinden we ook opeens ons motto weer terug: we genieten van deze laatste dag, weer of geen weer.
Wanneer het opklaart is het nog maar een uurtje naar Faro. We houden de vaart erin om onszelf warm te houden. Dan verdwijnt het fietspad opeens en belanden we op een hele drukke, toch wel gevaarlijke snelweg zonder parallelweg of alternatieve route. Leuk dit. In de verte doemt Faro gelukkig al op, dus we nemen deze spannende entree maar voor lief. We doorkruisen een industriegebied, passeren enorme winkelcentra en dan staan we opeens in hartje centrum. We vinden ons hotel, maar doordat we zo hard gefietst hebben zijn we veel te vroeg voor de check-in. De receptioniste is, godzijdank, zo vriendelijk om onze kamer met spoed gereed te maken.
Een uur later stappen we opgewarmd en opgefrist weer naar buiten. Los van elkaar dwalen we door de straten van Faro, waarna we elkaar weer ontmoeten op een terras, want jawel, het is nog steeds droog! We bezoeken de lokale fietsenmaker om informatie in te winnen over het inpakken van onze fietsen voor de vliegreis. Dan is het tijd voor eten, heel veel eten.
Dag 191 – 193: Rust- en organisatiedagen in Faro
De rest van de dagen in Faro brengen we afwisselend door in de fietsenwinkel, de bouwmarkt (bubbeltjesfolie!!!), Portugese restaurants en kleine winkels. De mensen van fietswinkel On Track zijn te vriendelijk voor woorden: we krijgen een stevige fietsdoos van ze, ze helpen ons met onze fiets uit elkaar halen en vervolgens weer met ‘m goed te verpakken. Dat alles voor niets – dat is pas topservice. Twee dagen voor vertrek laten we onze fietsen, ingepakt en wel, achter bij On Track en dat voelt, na zeven maanden, best gek.
Om toch nog aan onze beweging te komen (stilzitten is er niet bij hoor), hardlopen we langs Ria Formosa, het natuurgebied om de stad (6,7 kilometer, 42 hoogtemeters).
Nog een paar dagen kunnen we van een heerlijk warme zon genieten. Ondertussen verkennen we het kleine maar fijne Faro verder en proppen we ons vol met pao de deus en andere Portugese lekkernijen. De laatste dag is het weer medium, het is de hele dag grauw, het regent en het begint te stormen. Een goede voorbereiding op onze terugkeer in Nederland.
Dag 194-195: Faro – Willemstad
Ongeveer 1923 kilometer en heel veel hoogtemeters
De dag is aangebroken dat we op het vliegtuig stappen en dat we thuis, in Rotterdam, pas weer uitstappen. Vandaag stormt het en het regent pijpenstelen. We wilden naar het vliegveld lopen, maar we zijn heel blij dat we gisteren toch nog hebben geregeld dat de eigenaar van On Track ons bij ons hotel oppikt. Als we, net wakker en een beetje gespannen, naar buiten lopen staat hij al klaar met een grote bus met onze fietsen in de achterklep. Hij zet ons af bij het vliegveld, helpt ons met de fietsen op een kar te zetten en loodst ons naar binnen. We vragen naar de kosten, maar dan loopt hij lachend weg. Bizar lief. We weten niet wat we moeten zeggen, maar hij draait zich nog om en roept ons een goede reis toe. We zwaaien naar hem met tranen in onze ogen. Dan is het nu tijd voor koffie.
Na koffie, nog een koffie en een met moeite genuttigd ontbijt (we zijn heus niet gespannen), mogen we het vliegtuig in. Pas als we opstijgen komen de tranen. Opeens beseffen we het. Nu is het echt. We gaan naar huis. Tranen van verdriet mengen zich met tranen van vreugde.
Na een spannende vlucht met veel turbulentie komen we aan op Rotterdam Airport. Uit automatisme blijven we tegen iedereen Engels spreken. Hyper en emotioneel racen we met de karren met onze fietsdozen naar de welkomsthal. We kunnen niet wachten om onze families te zien! We moeten er wel wat moeite voor doen, want de kar mét de fietsdozen passen niet door de schuifdeuren (wat een giller). Met behulp van wat andere reizigers komen we uiteindelijk toch nog aan in de hal, waar onze ouders en broertjes ons staan op te wachten met vlaggetjes, hun stralende glimlachen en heel veel tranen.
Met z’n allen zetelen we ons in het café op de eerste verdieping, met uitzicht op de welkomsthal. Gemakshalve laten we de fietsdozen beneden staan, anders blijven we sjouwen. We vergeten alleen even dat we weer in Nederland zijn en dat hier alles volgens de regeltjes hoort te gaan. We zitten net of er staat al een bewaker bij onze fietsdozen, nog geen seconde later komt de marechaussee aangesneld. De dozen mogen er niet onbeheerd staan, maar dat we ze vanaf de vide in de gaten houden telt blijkbaar niet. We zijn natuurlijk de moeilijkste niet en tillen de dozen dan toch maar naar boven. Hallo Nederland, leuk weer terug te zijn.
Na een kop koffie, een moment van bezinning en heel veel omhelzingen pakken we de fietsen uit, monteren ze weer en zetten ze achterop de fietsendrager. Op naar huis, althans, het huis van Laura’s ouders.
De rest van de middag pakken we uit, draaien we wasjes, lezen we veel, vertellen we veel en organiseren we onze schelpen. We worden heerlijk vertroeteld en daar genieten we intens van. Het is anders, maar het voelt goed om weer thuis te zijn.
Dag 195: Willemstad
13 kilometer, 29 hoogtemeters
We slapen heel lang uit, niet normaal. Blijkbaar waren we moe. We doen het de rest van de dag rustig aan. We wandelen wat tussen de buien door, maar toch voelen we ons onrustig. De afgelopen tijd hebben we hele dagen in de buitenlucht doorgebracht, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Elke dag in beweging en elke dag verandering. We besluiten om ons van de onrust te ontdoen en als het weer even stopt met regenen op de fiets te springen. Het is hier dan wel 10 graden kouder dan in de Algarve, maar we vertrekken gewoon in korte broek.
De pret is van korte duur, want al na zes kilometer gaat Laura’s band lek en we hebben alleen een matig geplakte nieuwe binnenband bij ons. Gelukkig staan we voor de deur van Laura’s oom en tante, waar we overdekt de band kunnen vervangen en nog even kunnen opwarmen met een kop thee. Nog enigszins gefrustreerd keren we huiswaarts.
Toch best grappig: precies in Nederland met alle perfecte fietspaden hebben we binnen een paar minuten een lekke band.
Dag 196: Willemstad – Rotterdam
61 kilometer, 181 hoogtemeters
Weer een twaalf uur lange nacht later, worden we wakker en maken we ons klaar om naar Rotterdam te gaan. Eerst brengen we Laura’s opa’s en oma’s een bezoek en onderweg naar Rotterdam verrassen we Irene’s opa en oma nog. We fietsen nog steeds in korte broek en als we in Rotterdam aankomen zijn onze benen dan ook knalrood van de kou (misschien is dit het moment voor onze beenwarmers).
Het is wel echt bijzonder om in Nederland te fietsen. Hier is alles zo goed geregeld voor fietsers, overal zijn fietspaden en bewegwijzering voor fietsers. We zijn het gewoon niet meer gewend: soms fietsen we op een autoweg zonder het ons te realiseren. Pas als we opzij kijken en zien dat er een fietspad ligt of als een ongeduldige automobilist toetert, valt het kwartje.
Na alle grootouders weer gezien en gesproken te hebben, fietsen we door naar Irene’s ouders in Rotterdam. Het is heel raar om weer terug te zijn in onze eigen stad. Alsof we nooit zijn weggeweest.
Dat was week 28 (en onze reis door Europa)!
We zijn weer in Nederland. Wat is dat gek, wat is dat geweldig, wat is dat wennen. We missen de bergen, we missen de zachte winter, we missen het leven op de fiets. Maar tegelijkertijd missen we niets, want we hebben alles – met name heel veel mooie herinneringen aan een geweldige tijd.
Deze reis was niet geworden zoals ie is geworden zonder de mensen die we hebben ontmoet, maar ook de mensen die ons hebben gevolgd: JULLIE! Daarom willen we deze blog afsluiten met een kleine ode aan jullie:
Lieve lezers, lieve trakteerders, wat hebben we genoten van jullie en jullie liefde, loyaliteit en vrijgevigheid. Jullie hebben onze reis een extra dimensie gegeven. We hopen dat we jullie hebben mogen inspireren en dat we nog lang jullie aandacht vasthouden.
Tot op Onabike.nl of tot in het echt. 🙂
Doei!
Laura & Irene
Leuk om weer een blog van jullie te lezen, al is het voorlopig de laatste… Ga maar gauw weer fietsen. (-:
Hoi Laura & Irene,
Wow de laatste email met jullie reisverhaal! Wat heb ik genoten van elke mail, de verhalen en foto’s.
Heel bijzonder wat jullie hebben meegemaakt, en hoe mooi de wereld en mensen zijn 😉
Blijf jullie eigen weg volgen 😉
Groetjes,
Sharlet Millard
(collega van Verstegen Spices geweest)
Ps: ik ga vanaf 23maart op mn 2e avontuur voor 4 mnd, verlof en in afwachting van zoontje #2 😉 )
Ik heb jullie het hele eind door gevolgd hoor, heerlijk om te lezen tijdens de uitermate druilerige Bretonse winter die we gehad hebben! Lekker lang nagenieten en op naar het volgende avontuur!! Liefs, Marloes, Owen en Eliaz P.s. doe Mirjam, Casper en Rosa de groetjes als je ze tegen komt 🙂
Ik ben maar gewoon aan de achterkant van jullie verhaal begonnen :-). Binnenkort ga ik rustig van voor af aan beginnen. Jullie schrijven aanstekelijk, dus ik heb daar zin in!
We vinden het superleuk je te hebben ontmoet, Laura. Je bent een mooie en inspirerende avonturier. We gaan elkaar vast nog tegenkomen!
Met veel plezier jullie Europa reis gelezen. Bedankt voor de mooie verslagen. wat een energie spat erbij jullie af. Een paar jaar terug hebben wij vier maanden Europa gefietst. Meerdere gelijke routes:(o.a Sardinië, (andersom) Spanje/Portugal.
Misschien tot ziens op fietse.
Reinder
Hoi Reinder! Wat leuk, dankjewel ? En toevallig dat je een deel ook zelf hebt gefietst!
Fijne dag ?