Week #1: Willemstad – Christchurch (560KM)

9 juni – 15 juni, 560 kilometer, 2456 hoogtemeters

Het is begonnen: zes maanden op de fiets door Europa! De eerste week zit erop en het voelt alsof we nooit anders hebben gedaan dan fietsen. We hebben nu al zoveel gezien en zoveel interessante mensen ontmoet. Lees hier hoe we onze eerste week zijn doorgekomen. Groetjes!

Dag #1: van Willemstad naar Brugge

140 kilometer, 237 hoogtemeters

We staan op het punt van vertrekken als Laura’s vader opeens belt (hij is een dag fietsen met vrienden). Hij blijkt Irene’s helm meegenomen te hebben. Gelukkig ligt zijn helm nog in de schuur en past Irene die perfect (hij zit stiekem zelfs lekkerder). Dus: klaar voor de start, af!

Als we dan eenmaal vertrokken zijn, scheuren we over de vlakke Hollandse wegen. Voor we het weten zijn we in Zeeland, waar we het pontje van Hansweerd naar Zeeuws-Vlaanderen nemen. Nee wacht, we dáchten die boot te nemen, maar hij blijkt alleen in juli en augustus te varen. Een kleine tegenslag, maar we draaien ons hand natuurlijk niet om voor 20 bonuskilometers. Dus we trappen lekker door naar Vlissingen (ja, de Westerschelde Ferry vaart wel, dat hebben we gecheckt).

Op de ferry merken we dat we best moe zijn. Gelukkig is daar Snickers, die ons weer van frisse moed voorziet. Op naar Brugge!

Net over de grens, terwijl we de putten en takken proberen te ontwijken, raken we aan de praat met twee Brugse wielrendames, Eefje en Ulla. Twee kilometer voor we in Brugge zijn, gaat Irene’s achterband lek. Dit is wel even andere koek dan voorheen, want eerst moet alle bagage eraf én we willen klaar zijn voor het onweer losbarst (de lucht is inmiddels dreigend). De Snickers heeft ons superkrachten gegeven, dus terwijl Laura wat slaapplekken belt, vervangt Irene in een handomdraai de lekke band. Klaar om te gaan, maar helaas zitten alle slaapplaatsen vol. Behalve de prachtige zolder van Eefje, daar verblijven we onze eerste nacht.

Dag #2: van Brugge naar Calais

120 kilometer, 308 hoogtemeters

De voorspelde regen blijft uit, sterker nog: de zon worstelt zich door het wolkendek heen. Een goed begin van dag numero twee.

Na een uur verliest de zon het helaas alsnog van de regen. Het barst los. We schuilen in een knus Belgisch cafeetje dat ons van warmte en koffie voorziet.

Als het wat droger is, springen we weer op de fiets. Niet veel later rijden we de grens over. We zijn in Frankrijk! Tot aan Duinkerke rijden we over een voormalige spoorweg.

Na Duinkerke rijden we over het Franse platteland. Het is er heerlijk stil en slechts hier en daar staat een boerderij.

Allemaal leuk en aardig als het droog en zonnig is, maar nu wordt de lucht opeens helemaal pik- en pikzwart. De regen komt het met bakken uit de hemel vallen en keiharde onweer maakt het af. We schuilen in een bushokje onder een elektriciteitsmast, maar dat vinden we erg spannend. Dus als we zien dat een ouder echtpaar hun erf oprijdt, fietsen we voor ons leven terwijl we in ons beste Frans vragen of we kunnen schuilen. Uiteindelijk blijkt de dame een aardig woordje Engels te spreken, dus we komen er goed uit. We krijgen warme thee en handdoeken en samen wachten we in het mini-keukentje tot het weer droog is. Vanaf daar is het niet ver meer naar Calais.

Dag #3: van Calais naar Hastings

83 kilometer, 523 hoogtemeters

We zijn vroeg uit de veren want we gaan met de boot naar Dover. Een uur terug in de tijd.

Eenmaal in Dover staat ons meteen een uitdaging te wachten. Via een weg vol stenen en putten bestijgen we de witte kliffen. Zo trots als we zijn op het volbrengen hiervan, zo lek is Laura’s band. Gelukkig hebben we een prachtig uitzicht als we ‘m vervangen.

We vervolgen onze route, de National Cycle Network 2, en we merken dat Engelse autorijders niet erg fietsvriendelijk zijn. Vooral de A-wegen (hoofdwegen) zijn simpelweg doodeng, die proberen we dan ook zoveel mogelijk te vermijden.

Als we stoppen in een plaatsje om de route te lezen komt meteen Jan en alleman op ons af om te informeren waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. We krijgen handige tips en adviezen en lieve woorden mee.

Zo pauzeren we in het prachtige vissersdorpje Rye. Dan zijn de laatste kilometers voor vandaag in zicht. We trappen stevig door naar Hastings, al maken de (steile) heuvels dat soms wel wat moeilijk voor ons.

In de kuststad verwelkomen Maya en Cam ons bij hen thuis. De laatste etappe bestaat uit zes trappen op en neer lopen met fietsen en bagage. Nu zijn we uitgeput. Eten en naar bed.

Dag #4: van Hastings naar Brighton

62 kilometer, 690 hoogtemeters

We dachten vandaag onze eerste rustdag te nemen, maar het weer is beter dan verwacht (en morgen erg slecht). Het is niet ver naar Brighton, dus we gaan gewoon!

Dan zal je net zien dat het onderweg tóch flink begint te regenen. Een beter excuus om uren te spenderen bij Eatery Cherry Tree (het toppunt van Engelse schattigheid) bestaat er niet toch? We eten lemon drizzle cake, drinken koffie, lunchen met baked beans and eggs, we koelen te veel af en willen vervolgens eigenlijk niet meer naar buiten. We gaan toch.

Gewapend met tien (oké, drie) lagen kleding vertrekken we. Natuurlijk veel te warm, want we worden meteen de heuvels van het natuurgebied Seven Sisters ingestuurd. Als we diezelfde heuvels willen afdalen blijkt de A259 de enige optie. Met onze reflecterende hesjes aan en zweethandjes om het stuur geklemd, beginnen we aan de afdaling van 17%. Auto’s halen ons in, maar opeens houdt het op. Een snelle blik achterom maakt duidelijk waarom: een dubbeldekker zit achter ons en die doet duidelijk z’n best om afstand te houden, te horen aan de piepende remmen. We zweten peentjes en hebben hartkloppingen van hier tot Tokyo als we eenmaal aan de voet zijn. We hebben het overleefd, maar hoe.

De NCN2 biedt vervolgens (goddank, zou je denken) een alternatieve route aan. Door een veld met loslopende stieren! Laura heeft nog nooit zo snel bergopwaarts door een grasveld gefietst.

Als we eenmaal weer in “veilig” gebied zijn (aan de rand van de kliffen), worden we gewenkt door een man met een verrekijker. Er zijn dolfijnen te zien! In alle dertig jaar dat hij daar woont is het de eerste keer dat hij ze zo dichtbij ziet. Zo cool!

Na dit speciale moment ligt Brighton in het verschiet. We worden opgewacht door Julia en Darcy, onze eerste Warmshowers-ervaring. Terwijl wij ons opfrissen, maken zij een geweldige curry voor ons. We brengen de avond met z’n vieren door, lang natafelend met bier en echte Engelse thee met melk.

Dag #5: Brighton

We ontbijten met de zelfgemaakte yoghurt van Julia en Darcy (super lekker!).

Ondertussen draait onze eerste was (we stonken!). In deze kleurrijke kuststad hangt een goeie bohemian sfeer. Dat brengt rare types, mooie types en heroïne verslaafde types gezellig samen.

Wij eten heerlijk, drinken koffie, lopen rond, drinken thee en eten de beste citroen-meringue-taart ooit bij Sugar Dough (gaat en ervaart) en drinken bier (maar niet overal, want Irene is haar portemonnee vergeten en in sommige pubs kregen we geen bier als we onszelf niet konden identificeren, stom!). Kortom, volledig opgeladen maken we ons klaar voor de morgen.

Dag #6: van Brighton naar Portsmouth

88 kilometer, 340 hoogtemeters

Nadat we een uitgebreide toer door Julia en Darcy’s campervan hebben gehad en Darcy er vandoor lijkt te gaan met Irene’s fiets, kunnen we eindelijk naar het “shithole” van een Portsmouth fietsen (ja, de Engelsen zijn weer lovend over hun eigen steden).

De route vanaf Brighton naar Chichester is vreselijk en saai. Alleen maar woonwijken, industrie, rotwegen met gaten erin, rotauto’s die rakelings langs ons rijden. Het enige dat we het vermelden waard vinden zijn de coole woonboten in Shoreham-by-Sea.

Pas vanaf Chichester wordt het weer leuk, maar voordat we ons in al dat leuks storten drinken we koffie. Als we willen vertrekken, blijkt Laura’s band weer lek. Het geluk treft ons dat we in Engeland zijn en zo ongeveer 100 mensen hun hulp aanbieden. De band is dus zo vervangen. We kunnen dus gauw door naar Portsmouth, wat niet zo’n shithole blijkt te zijn als aangekondigd. We couchsurfen bij Rachel en Minde, ook twee fietsers. Als we aankomen staat de vegetarische chili al op ons te wachten.

Dag #7: van Portsmouth naar Christchurch

75 kilometers, 458 hoogtemeters

Dit belooft een mooie rit te worden want we rijden dwars door het natuurgebied The New Forest. Maar eerst stappen we, op advies van Rachel en Minde, even binnen bij de fietswinkel BikeULike voor extra binnenbanden en een kleine check-up.

Voor we The New Forest bereiken steken we drie keer het water over via (veel te dure) pontjes. Een van de pontjes is knalroze en súperklein. Het enige is: je hebt er contant geld voor nodig en dat hebben we niet. Voor het dichtstbijzijnde pinautomaat moeten we terug de heuvel op. We vragen een dame om hulp en ze geeft ons wat alternatieve routes, maar opeens bedenkt ze zich. Ze besluit ons 10 pond te geven om op de Pink Ferry te kunnen. Zo niet normaal lief! We hebben haar beloofd te vermelden dat ze tegen de Brexit is, dus bij dezen.

In The New Forest kijken we ons ogen uit. Overal lopen wilde paarden, koeien, schapen en herten. De natuur is geweldig en de weg erdoor al helemaal.

Al zijn we de hobbelige wegen na een uur of twee wel weer zat. Alsof onze wensen worden gehoord, bereiken we weer een geasfalteerde weg die uitkomt bij een prachtig kerkje. De beheerder ontvangt ons met ongekend enthousiasme. Als we over onze reis vertellen, blijft hij zich verwonderen (“isn’t it wonderful”) en alle bezoekers na ons vertelt hij erover.

Nog een paar heuvels te gaan voor we in Christchurch zijn. Daar slapen we, via Warmshowers, in het tuinhuisje van Vicky.

Dat was week 1!

Razendsnel ging ie (we konden ‘m haast niet bijhouden). We hebben onderweg genoten van koffies en biertjes van lieve vrienden en familie die ons daarop getrakteerd hebben, dank jullie wel. En jij ook bedankt, voor het lezen van ons verhaal 🙂

14 thoughts on “Week #1: Willemstad – Christchurch (560KM)”

  1. Fantastisch, wat zijn jullie al ver! Mijn excuses voor de staat van de routes in Engeland. Het is soms heel eng om daar te fietsen. Stay safe xxxxxSasha

    Reply
  2. Van geweldig leuk om te leten wat jullie in zo’n korte tijd allemaal al hebben meegemaakt! En prachtige foto’s ook! Dikke kussss

    Reply
  3. Mooie foto’s en al veel ondernomen.Jammer van de lekke banden ,maar ook weer goede hulp.En een mooi gebaar van de dame op het pontje.Er zijn nog veel lieve mensen merk ik .Laura en Irene we vinden het leuk dit allemaal te volgen.Het is heel heet hier.Lieve groet.

    Reply
    • Dankuwel oma Slings, heel leuk dat jullie onze blog volgen! We maken zoveel bijzondere dingen mee en we komen zoveel lieve mensen tegen, het is echt fijn! Liefs van Laura en mij

      Reply

Leave a Comment

eleven − 9 =